Deze sublieme foto werd
in situ getrokken door mijn de cujus.
Sedert enkele avonden is een (slechte) gewoonte mee met mij in bed gekropen. Dat was lang geleden.
Onze Michel, de West-Vlaming uit Limburg, heeft veel bijgedragen tot het welzijn in mijn gezin, akoestisch konfort meegerekend.
Tot nu toe echter beperkten zich mijn toegevingen, ja lafheid, tot het dragen van een koptelefoon tijdens de latere gedeelten van de avond.
Voor de rest genoot ik ten volle van de in mijn geest toch zo uitzonderlijke klank van de gebroeders Davis, die van rechts evengoed als die van links.
De eisen (tol?) van mijn halswervels maken spijtig genoeg een zittende houding - anders dan achter het stuur of aan tafel - bijna onuitstaanbaar. Hoe langer hoe meer ga ik dus na zonsondergang - de stijfheid begint pas dan - op mijn bed liggen en ... en avant la musique.
De nekkraag vliegt dan wel weg - en ook de eekhoorntjeswangen - en ik kan nadien eeuwenlang van muziek profiteren.
Dank U, Michel.
Met mijn beste wensen voor je gehele "clan".
Write a comment